Αποκατάσταση στη νόσο του Πάρκινσον

Η ειδικότητα της φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης είναι η ιατρική ειδικότητα που εκτιμά, αξιολογεί και αντιμετωπίζει συμπτώματα, επιπλοκές και λειτουργικά ελλείμματα σε ασθενείς με χρόνια νοσήματα νευρολογικής, μυοσκελετικής, ρευματολογικής φύσης. Ο όρος “φυσική” αναφέρεται στην γνώση και χρήση φυσικών μέσων και ο όρος “αποκατάσταση” σημαίνει ότι ο/η ασθενής καθίσταται ικανός, λειτουργικός και αυτόνομος. Η φυσική ιατρική και αποκατάσταση είναι μια ειδικότητα διεπιστημονικής συνεργασίας και ο/η φυσίατρος συντονίζει την θεραπευτική ομάδα, η οποία περιλαμβάνει πλήθος ειδικοτήτων.

Η αποκατάσταση στη νόσο του Πάρκινσον ακολουθεί κάποιους γενικούς στόχους και εξατομικεύεται ανάλογα με το στάδιο της νόσου και τα εμφανιζόμενα συμπτώματα. Ο/Η φυσίατρος και η θεραπευτική ομάδα παρακολουθεί, καταγράφει, αξιολογεί και εκτιμά με την χρήση της κλινικής εξέτασης και εξειδικευμένων κλιμάκων την πορεία του/της ασθενούς και προσαρμόζει το πρόγραμμα αποκατάστασης. (15) Η πρόσεγγιση είναι ατομο-κεντρική. Ο/Η ασθενής συμμετέχει στην διαδικασία και μάλιστα ενθαρρύνεται για την ενεργή δράση του/της. (22)Καίριας σημασίας είναι η συμπερίληψη των φροντιστών του ατόμου. Η εκπαίδευση και η υποστήριξη τόσο των ασθενών όσο και των φροντιστών είναι ζωτικά στοιχεία στο πρόγραμμα της αποκατάστασης. (15)

Ο/Η φυσίατρος εκτιμά, αξιολογεί και απευθύνεται τόσο στα κινητικά όσο και στα μη κινητικά συμπτώματα της νόσου. Τα βασικά κινητικά συμπτώματα είναι η ακινητικότητα, η βραδυκινησία, η δυσκαμψία (εξωπυραμιδικού τύπου), η αστάθεια, ο τρόμος ηρεμίας και η υποκινησία με εκδηλώσεις στην ισορροπία, τον συντονισμό, την ομιλία, την κατάποση, την γραφή και τις εκφράσεις του προσώπου. Τα μη κινητικά συμπτώματα περιλαμβάνουν την δυσαυτονομία, την ακράτεια, την σεξουαλικότητα, την κόπωση, το άλγος, τις διαταραχές ύπνου, την γνωσιακή έκπτωση, τις νευροψυχιατρικές εκδηλώσεις και την άνοια. Αυτή η πολυπλοκότητα των συμπτωμάτων συνηγορεί υπέρ της ανάγκης για διεπιστημονική θεραπευτική προσέγγιση για την αντιμετώπιση των ασθενών και την υποστήριξη των φροντιστών τους. (11) Η νόσος δύναται να προκαλέσει αναπηρία καθώς επιδρά στην κοινωνική ζωή, στην λεπτή κινητικότητα, στην βάδιση, στην ομιλία και στην σίτιση. (15)